[Solo In Progress] #2: over tekst die ik plots kwijt ben, dat begint al goed

Solo In Progress #2
10/1/2013: 6.700 woorden

Veel lijk ik niet opgeschoten deze week want ik zit nog steeds aan 6.700 'affe' woorden. Ik heb nog wel verder geschreven maar daar is nog redigeerwerk aan, hopelijk kan ik daar de komende week tijd voor maken. 'Solo' vinden velen onder jullie een goeie titel, ook al heeft Pieter Aspe die ook al gebruikt. Ik denk er verder over na.

En voor de rest? Goed en slecht, eigenlijk. Ik zal beginnen met het slechte nieuws. Ik gebruik de schrijfsoftware van Skrivener voor dit boek. Een programma met geweldig veel mogelijkheden waarvan ik 2/3 nog niet ken. Maar hetgeen ik al wel ken maakt het al veel aangenamer schrijven dan Word bijvoorbeeld. Zo kan je heel makkelijk structuur brengen in je tekst en kan je aan verschillende hoofdstukken tegelijk werken. En heel leuk: met een simpele klik op een knop tover je je scherm om in een typemachine! Geen afleiding meer, enkel een wit schermvullend blad op een zwarte achtergrond. Cool!

Maar! Plots kwam de boodschap op het scherm dat er iets fout was gelopen met mijn trialversie en dat het programma onverwacht gesloten werd. Bij het opnieuw openen merkte ik dat alles weg was. Shit. Geen onoverkomelijk probleem omdat ik alles ook in Word en PDF heb maar toch jammer. Heeft iemand toevallig tips voor een ander, gelijkaardig, schrijfprogramma?

Het goede nieuws kwam van de drie proeflezers die zo vriendelijk waren het eerste hoofdstuk na te lezen. Ik werd gisteren in café Mombasa uitgenodigd om hun bemerkingen te bespreken. En daar heb ik veel aan gehad. Dus, andere kandidaat-proeflezers, merci voor jullie enthousiasme, ik ga jullie zeker weten te vinden.

Eén van de bemerking geef ik hier mee: in het boek probeert een personage de geur van zijn behoefte uit de WC te verwijderen door een stukje WC-papier in brand te steken. Ik schrijf dat de zuurstof de geur weghaalt maar een nalezer dacht dat het de zwavel was van een lucifer die dat jobke voor mekaar brengt. Wie kent het definitieve antwoord?

David Bowie is back!

Het beste nieuws van 2013 is gearriveerd!

Vergeet mijn lofbetuigingen over de Antwerpse Bowie en de nieuwe Bowie, die zijn zò 2012. Want de echte David Bowie is terug van weggeweest met een nieuwe single 'Where Are We Now?' en er volgt ook een nieuw album later dit jaar. Geen interviews, geen optredens, enkel muziek. Een man naar mijn hart.

In de clip en de lyrics van het nieuwe nummer speelt Berlijn de hoofdrol. Een man naar mijn hart of zei ik dat al?

Work In Progress #1 [werktitel: Solo]

Het werd hier al een aantal keer aangekondigd maar nu is het - echt-en-techtig - officieel: ik werk aan een boek. In het beste geval wordt het een roman: een verhaal gebaseerd op waargebeurde personen en verzonnen feiten. In het slechtste geval eindigt het tussen oude edities van De Morgen, Aldifolders en vuile pizzadozen bij het oud papier. In ieder geval wil ik er in 2013 ervoor gaan, wat de uitkomst ook zal zijn.

Ik zal op deze plek vertellen over hoe mijn vorderingen, over mogelijke titels, over inspiratiebronnen, over wendingen. Dit op aanraden van Austin Kleon die een geweldig boekje schreef getiteld 'Steal Like An Artist' en dat dankzij mijn geweldig liefje voor mij onder de kerstboom lag. Op pagina 82 staat het volgende: 'Je gaat niet alleen online omdat je iets te zeggen hebt; je kunt ook online gaan omdat je iets zoekt om te zeggen.' Wie weet krijg ik, door over mijn verhaal te bloggen, geweldige ingevingen om mijn boek nog beter, of iets minder slecht, te maken. Hoe meer reacties hoe beter : hou uw opmerkingen dus niet in, of het nu hier is, of op een of andere sociale netwerksite of (en dat is natuurlijk het beste van al) op café. 

Voilà, hey girls, hey boys, superstar djs, here we go:

Work In Progress #1: 
5/1/2013 - 6.700 woorden 
Hoofdstuk 1 is klaar en is naar enkele proeflezers gestuurd. 

Het verhaal gaat over mijn grootvader zaliger langs vaders kant. Hij heeft lang bij de Solofabriek in Merksem gewerkt, in het begin als opzichter en later op de reclameafdeling. Ik denk niet dat mijn grootmoeder ooit met andere boter heeft durven bakken. Nog voor ik één woord geschreven had was er voor dit verhaal al een titel: Solo. Dankbaar wegens vele betekenissen: boter dus, een ontsnapping in een wielerwedstrijd, een gitaarsolo in een liedje, 'alleen'-zijn, ... De grootste teleurstelling in mijn prille carrière kwam er dan ook bij de verschijning van het elfhonderdmiljoenste boek van Pieter Aspe want dat kreeg als titel mee, u raadt het al, Solo.

Vandaar dat mijn Solo ondertussen is gedegradeerd tot werktitel en ik op zoek ben naar een andere titel. Of zou ik mij daar niets van mogen aantrekken?

Plan voor 2013

Op de valreep van 2012 is het eerste hoofdstuk van mijn boek klaar. Mijn plan voor 2013: ook de andere hoofdstukken schrijven. Ik wens mezelf veel succes.

En jullie wens ik een bijzonder gelukkig en gezond nieuw jaar. Tot volgend jaar!

Posted via DraftCraft app

Wie luistert er nog écht naar muziek?

Luisteren naar muziek, wie doet het nog? En met luisteren bedoel ik: gaan zitten in de zetel, de hoofdtelefoon opzetten en met niets anders bezig zijn dan met de klanken die je waarneemt in je oren. Ikzelf doe het alvast niet vaak meer, zo jachtig is het leven tegenwoordig. En dan valt het met die gejaagdheid bij ons nog wel mee want hier lopen geen kinderen rond en is er geen alles opslorpende job. Maar toch, er is altijd wel iets om af te wassen of op te ruimen. Er is altijd wel iets dat de aandacht vraagt.

Deze dagen tussen Kerst en Nieuw zijn misschien wel het meest geschikt om nog eens proberen te luis-te-ren naar muziek. En Jesus' Blood Never Failed Me Yet van Gavin Bryars is misschien wel de plaat bij uitstek om je te vergezellen.

Bryars, een componist die in dezelfde klasse speelt als Philip Glass en John Cage, kreeg in 1971 een tape toegespeeld met daarop geluiden opgenomen in en rond Waterloo Station in Londen. Bij toeval ontwaart hij middenin die stadssoundtrack een oude mannenstem, wellicht een zwerver, die een kort stukje zingt:

Jesus' Blood Never Failed Me Yet, Never Failed Me Yet
Jesus' Blood Never Failed Me Yet,
There's One Thing I Know, For He Loves Me So ...

Bryars isoleert de stem uit de opname, zet dat stukje in loop en verzint er een pianobegeleiding bij. Dat werkt zo goed dat hij verder componeert en er meer dan 74 minuten muziek van maakt. Van een strijkkwartet tot een volledig orkest met steeds die ene, vreemde stem op de voorgrond. Het laatste deel, wanneer de enige echte Tom Waits in duet gaat met de stem van de inmiddels al lang overleden zwerver, is het summum.

Je moet het horen om te geloven hoe hypnotisch prachtig het is. Nee, niet waar, je moet vooral luisteren om het te geloven. Bij voorkeur met de hoofdtelefoon zodat alle subtiele klanken van het orkest tot zijn recht komen.

Als je ooit 74 minuten tijd hebt, zeker doen. Voor wie niet zoveel tijd kan vrijmaken, hieronder het stuk met Tom Waits, dat duurt maar 10 minuten. Het lijkt op een pleidooi voor onthaasting of voor religie maar het is eigenlijk gewoon een muziekfan die je een fenomenale tip geeft. Als de muziek je toch niet zou aanspreken dan ben je maar een luttele zeshonderd seconden kwijt.

Dat kan toch niet erg zijn?

Lijstjestijd!

(zoals ook te lezen op www.dna.be)

De eindejaarslijstjes zijn weer in het land. Ze lezen is leuk, ze zelf maken is nog veel leuker. Daarom, mijn Antwerps lijstje van 2012: 

Major Tom – Openluchttheater Rivierenhof

Het beste concert dat ik dit jaar in Antwerpen gezien heb. Wie heeft de echte David Bowie nodig als je Major Tom hebt? Let’s Dance!

Chinese Ping Pong – Bar Leon

Bar Leon is sinds deze zomer ook op maandag open en als het weer wat meezit rolt de barman een pingpongtafel het terras op. Voor je het weet ben je een hele avond met je collega-cafégangers rond die tafel aan het lopen met een palet in je ene hand en een pintje in de andere. Het campinggevoel is nooit veraf.

Antwerp 10 Miles

Het Antwerpse loopfeest bij uitstek. Bericht aan alle in-file-staande automobilisten aan de Kennedytunnel: doe volgend jaar gewoon mee met de 10 Miles en lach naar die in-file-staande automobilisten. Dat is namelijk veel leuker.

Diverse artiesten – Trix

Het Rivierenhof is waarschijnlijk de mooiste Antwerpse concertlocatie maar de coolste zaal, dat is TRIX. Mark Lanegan, Monophonics, Ariel Pink en eergisteren The Hickey Underworld: het waren stuk voor stuk topoptredens.

Dreihoek Koers – Borgerhout

De 12-jarige Igor droomde ervan om aan de start te staan van wielerklassiekers en die te winnen. Igor is ondertussen 36 jaar geworden en doet eindelijk effectief mee met koersen. Winnen is er helaas niet bij en de Dreihoek Koers is geen Ronde Van Vlaanderen maar al de rest wat de koers zo mooi maakt (supporters, speakers, hamburgers, de kop nemen, wieltje zuigen, demarreren, spurten voor de 17e plaats, …) allemaal wel!

The House That Built Us – Ekeren

Topvoorstelling van het Antwerpse trio UNM voor de Zomer van Antwerpen. Een heerlijke muzikale reis door de tijd in een oude villa in Ekeren. Zelfs de regen hield er die avond even mee op om vanuit de hemel mee te genieten.

Tjoung Tjoung – Breydelstraat

Tussen de peepshows en de goktenten van de Breydelstraat vind je Tjoung Tjoung, voor mij de beste Thai van de stad. Dit jaar ontdekt en al vaak teruggegaan voor de heerlijke  kippensoep met kokos en de yam nua: salade met rundsvlees en verse kruiden. Voel je je mond al volstromen met water?

Markt Van Morgen – Kloosterstraat

Hartverwarmende reacties op een berekoude dag, dat konden we wel gebruiken. En ‘we’ zijn Fimmers & Friends, een herenhemdenmaakster en haar vrienden. Check de site!

Zeppelin - Damplein

Eindelijk een kroeg op wandelafstand van thuis. Dé plek om een Seefbiertje (ook al een topper van 2012) te degusteren.

Centraal Station – Antwerpen

Na een geweldige Amerikareis met mijn liefje aankomen in de stad waar het zo heerlijk thuiskomen is.

Voilà, dat was 2012 voor mij, ik wens je een even tof 2013 toe. 

Je hoort 'The End Of The World' van Skeeter Davis, afgelopen vrijdag door Lotte Vanhamel van The Vermin Twins heel mooi gecoverd in Trix: 

Van Cruise Manager naar Content Manager

Gisteren heb ik mijn maritiem hoofdstuk afgesloten. Samen met het cruiseschip Marco Polo zwaaide ik mijn job als cruise manager van Antwerp Cruise Port uit. Vanaf 1 januari word ik content manager van Antwerpen Toerisme & Congres. Same company, different job. Waarom vraagt iedereen toch of ik 'content' ben met de overstap? 

Zes jaar geleden, toen mijn nieuwe directeur me vroeg of ik zin had om iets met cruises te doen, had ik nooit kunnen vermoeden welke avonturen ik in en rond de cruiseterminal zou beleven. Termen als ISPS, fender, bolder, gangway, diepgang: ik wist er geen bal van af. Scheepsagenten, immigratie, douane, bootsmannen, beveiligingsagenten, security officers, chief pursers: ik wist er nog minder van af. Maar ik ben eraan begonnen en het is goed afgelopen.

Vele verhalen kunnen er verteld worden. Ik beperk mij hier tot drie:

- die keer toen een passagier nietsvermoedend en in adamskostuum de gordijnen van zijn kajuit open deed om te zien of het schip al was aangemeerd en hij recht in de ogen keek van mezelf en enkele collega’s

- die keer toen het schip AIDAblu door technische problemen pas om twee uur ’s nachts kon vertrekken en ik met de scheepsagent moederziel alleen (normaal staat het wandelterras stampvol bij een vertrekkend schip) op de kaai de kapitein ten afscheid zwaaide

- die keer toen de onder-de-trappen residerende daklozen mij vroegen of ze daar mochten blijven slapen in ruil voor een poetsactie van de omgeving telkens er een cruise aanmeerde  (en het werkte, die afspraak!)

Het was vaak erg koud op de kaai, ik ben regelmatig nat geworden, heb op alle mogelijke uren schepen verwelkomd en uitgezwaaid en die dekselse gangway ben ik duizenden keren op- en afgelopen. Het was dikwijls met stress, het was op het einde van de dag altijd met vermoeidheid.

Maar ik heb ook vaak ongelooflijk lekker gegeten, ik heb de hele cruisewereld leren kennen, ik heb veel geleerd en vaak gelachen. Het is een fantastische job.

Applaus, lof en hulde voor:

- al mijn collega’s en in het bijzonder Freddy, Liesbeth en Kattina

- schepen Philip Heylen: niemand die Antwerpen als cruisebestemming beter kan verkopen 

- alle scheepsagenten, gangwaybedienaars, douaniers, beveiligingsagenten, havenmedewerkers, politieagenten, streetband-muzikanten, journalisten, terminaluitbaters, scheepsstempelverzamelaars en many more

- alle cruiseschepen die de juiste beslissing maken om naar Antwerpen te varen

- en last but not least de directeur van zes jaar geleden die nog altijd mijn directeur is: ze was de beste ruggensteun die ik mij kon wensen

En om het helemaal op een afscheidsrede te doen lijken:

VAAR-WEL!

Vanaf nu sta ik tussen al die andere Antwerpenaren op het wandelterras als er weer eens een schip vertrekt en moet ik dit fantastisch uitzicht van op de gangway missen:

Sail Away - Randy Newman:

Van Joni Mitchell tot Sam Dillemans: Forever Blue!

Fascinerend artikel vandaag in De Morgen: 'De grote uitzonderlijkheid van blauw'.

Van winterblues tot blauwe lippen, van schilderkunst tot blauwe bessen, blauw lijkt een absoluut buitenbeentje in natuur en cultuur. Talloze onderzoekers analyseren wereldwijd de natuurkundige, chemische en psychologische aspecten van blauw. 

Blijkbaar is heeft een team van wetenschappers ergens in Congo een nieuw soort aap ontdekt. Op zich al een redelijk opzienbarende ontdekking maar wat meer is: deze apen hebben een stukje blinkend blauwe huid op de billen en het scrotum van de mannetjes. Het steekt af tegen de rest van de vacht als een fluorescerende tanga.

De liefde voor blauw is universeel. Overal ter wereld vindt ongeveer de helft van de mensen blauw de mooiste kleur. En de helft van de Amerikanen vindt blauw de mooiste kleur van de ogen ook al heeft maar één mens op zes daar blauwe ogen.

Ook ik vind blauw absoluut de mooiste kleur ter wereld. Hier drie bewijsstukken daarvan:

1. Eén van de mooiste platen ooit: Blue van Joni Mitchell. Komt u hem in LP-vorm tegen op een rommelmarkt near you, niet twijfelen en kopen. Ik betaal u eender welk bedrag terug.

2. Op een tentoonstelling van de Antwerpse schilder Sam Dillemans in een pakhuis op het Eilandje zag ik het mooiste blauw dat ik ooit gezien heb. Internet doet kleuren natuurlijk geen eer aan maar naar onderstaand zelfportret ben ik lang, heel lang blijven kijken. Alleen voor de achtergrond. Tip voor koude en vochtige kerstvakantiedagen wanneer u aan het youtuben bent: check deze documentaire over Sam Dillemans. De moeite.

3. Mijn nieuwste aanwinst. Een blauw hemd!

Chris Isaak en ik zingen het uit ingetogen borst: Forever blue!

The lost art van het schrijven van brieven

Eén van de leukste boeken die ik dit jaar heb gelezen was 'Een manier van vriendschap', een briefwisseling tussen de auteurs Paul Auster en J.M. Coetzee. Zoals de titel het zegt hebben ze het in hun brieven over de vriendschap maar ook over hun kindertijd, sport, taal, Israël, Palestina, straatnamen en nog veel meer. Het hoefde allemaal niet tot iets te leiden, het is een gewone conversatie tussen twee bijzondere mannen over gewone dingen. Heerlijk om te lezen.

Vooral ook omdat ze hun brieven lekker ouderwets met de post naar elkaar opstuurden (van New York naar Zuid-Afrika en terug). Het doet me denken aan de tijd dat ik nog brieven schreef en kreeg. Het was een jaar of vijftien geleden één van mijn grootste geneugten: naar de brievenbus gaan, met ingehouden adem het sleuteltje in het slot steken, draaien en dan een brief te zien liggen, geadresseerd aan Igor Daems. Het genot gaat verder: dan naar binnen gaan, water koken voor een tasje thee, met die tas in mijn slaapkamer aan mijn bureau gaan zitten en dan, zo plechtig mogelijk, de envelop openen. De brief uit de envelop halen, openvouwen en lezen. En herlezen. En nog eens.

Ook het schrijven van een brief deed ik graag. En de brief gaan bussen in de postbus of in de brievenbus van een nabij wonende geadresseerde vond ik ook al zo leuk. Ondertussen stiekem een sigaretje rokend, dat wel.

Honderden brieven heb ik geschreven en gekregen. Naar en van lieven, would-be-lieven, lieven in spe, ex-lieven en gewone vriendinnen. Al die brieven bewaarde ik in een doos. Tot die dag van totale zinsverbijstering toen ik de doos met brieven bij het oud papier zette. Toen dacht ik: hoe minder bagage, hoe beter. Nu denk ik: wat een gezeik, Igor, je had ze beter bij gehouden. Tonnen spijt dat ik daarvan heb.

Maar ik troost mij met de gedachte dat niet iedereen zo stom kan geweest zijn en dat er ergens op deze aardbol een vrouw af en toe nog eens een oude brief van mij vastpakt en die leest. En herleest. En nog eens. Met een tas thee of een sigaret erbij, dat mag ze zelf kiezen.

Living On Impulse: jazz om de hele winter mee door te komen

Jazz, you love it or you hate it. Of je houdt ervan én je haat het. In de juiste omstandigheden kan ik er geweldig van genieten. Maar in bepaalde situaties word ik er zo nerveus van dat ik mijn muziekinstallatie met boxen en al uit het raam zou kunnen smijten. En ik ben zo'n kalme mens.

Timing is alles, zo ook bij jazz. Neem een natte, koude zondagavond. Ik heb gefietst in de voormiddag, daarna pistoletjes of (beter nog) pannenkoeken gegeten met het liefje. Ik heb veldrijden gezien op tv en we zijn op familiebezoek geweest. Om acht uur 's avonds komen we thuis. Dan is het tijd voor jazz. In de zetel met een boek in de ene hand, een tas dampende thee in de andere, een spinnende Miles op de schoot en deze plaat op de achtergrond.

Ook zin in jazz? Zet dan misschien Living On Impulse op je verlanglijstje voor de feestdagen. Ik schreef er de volgende recensie over voor Cutting Edge (die aarzelen echter zo lang met het te publiceren dat ik het hier maar al opsmijt):

In een interview naar aanleiding van de release van ‘Living On Impulse!’, een bloemlezing uit het oeuvre van het jazzlabel Impulse!, zei samensteller Tom Barman: ‘popmuziek komt naar je toe, jazz moet je zelf opzoeken.’ In die wereld van 100 jaar jazzgeschiedenis kan je als leek inderdaad best een gids gebruiken. Barman is een logische keuze voor deze compilatie want de frontman van dEUS liet ons al kennismaken met zijn voorliefde voor het genre in zijn film ‘Anyway The Wind Blows’ en deed voor het legendarische Blue Note label een gelijkaardige oefening in ‘That’s Blue – Painters Talking’. Ook in de muziek van dEUS zitten verwijzingen naar jazz: ‘Theme From Turnpike’ is opgebouwd rond een sample uit ‘Far Wells, Mills Valley’ van Charles Mingus en op Pocket Revolution staat het machtige ‘Sun Ra’, genoemd naar één van de meest controversiële jazzcomponisten ooit.

Het Impulse! label specialiseerde zich in avant-garde jazz. Laat die term je echter niet afschrikken want er staat veel mooie muziek op deze driedubbele plaat. De bekendste naam is wellicht John Coltrane, de belangrijkste artiest voor het label. Hij is vertegenwoordigd met twee nummers waarbij ‘Alabama’, zijn antwoord op een aanslag van de Ku Klux Clan in Birmingham, Alabama. Ook zijn vrouw, Alice Coltrane, kreeg een plaatsje. Zij is een uitstekende pianiste en harpiste en haar nummer ‘Turiya & Ramakrishna’ springt eruit dankzij onverwachte Oosterse invloeden.

Max Roach is een andere bekende naam. Eén van de beste jazzdrummers aller tijden en een persoonlijke favoriet van Tom Barman. In zijn ‘Living Room’ hoor je een koor dat zingt als een trompet (je moet het horen om het te kunnen geloven) en in ‘Lonesome Lover’ gaat datzelfde koor in duet met leadzangeres Abbey Lincoln met als resultaat een prachtig liefdeslied.

Jachtiger gaat het er aan toe bij Ahmad Jamal. Zijn ‘Manhattan Reflections’ heeft de naam niet gestolen want tijdens het luisteren wordt je insta pede gekatapulteerd naar de grootstad. Het is valavond en een hevige rugwind stuwt je vooruit. De rest van het filmscenario laat je je maar vertellen door het fantastische samenspel van piano en bas. Een fris briesje hoor je dan weer bij Curtis Fuller in ‘The Breeze and I’, de ideale soundtrack bij een zomerse avondwandeling langs de rivier, hand in hand met ‘the one you love’.  

Het is geen hapklare brok deze verzameling, zo zijn de twee composities van Michael White voor ons te complex. Maar als intro in de jazzwereld kan het tellen. Hier komen we gegarandeerd de koude winterdagen mee door.   

Max Roach / Living Room: