Het fenomeen Pascal Deweze in 5 songs


Pascal Deweze is een fenomeen. Hij was/is niet alleen zanger, liedjesschrijver en gitarist/bassist in ontelbare groepen (Metal Molly, Chitlin' Fooks, Broken Glass Heroes, Nemo, Sukilove ...), hij is ook producer met een eigen studio (Studio Jezus) in Antwerpen. Zo werkte hij mee aan platen van The Sore Losers, Blackie & The Oohoos en Black Cassette. En het sterkste van al: het is allemaal de moeite!

Hierbij mijn vijf favoriete Pascal Deweze momenten:
1. Metal Molly / Orange
Dit was mijn eerste kennismaking met Pascal Deweze. Het was meteen prijs: die baslijn, de samenzang, de gitaren en het geroep tussendoor (Jawa! Jawa! Jawa! was het verdoken reclame voor de vroegere Match?) waarvan ze achteraf eerlijk toegaven dat ze het hadden afgekeken van dEUS.



2. Chitlin' Fooks / Picture Book Memories
Voor al wie dankzij de film 'Broken Circle Breakdown' (het zou een groepsnaam van Pascal Deweze kunnen zijn) nu volop naar country aan het luisteren is, check ook eens Chitlin' Fooks. Samen met Carole van Dyk van Bettie Serveert (man, ben ik verliefd op haar stem) speelt en zingt hij hier meeslepende Americana die zelfs door het Amerikaanse Pitchfork uitstekend werd gesmaakt.



3. Bettie Serveert / Auf Wiedersehen
Van Bettie Serveert gesproken. Ten eerste vind ik het de beste groepsnaam ooit (een verwijzing naar de Nederlandse tennisspeelster Betty Stöve), wetende dat zij tot in Amerika en Japan groot zijn geworden. Beeld u in hoe een Japanner het uitspreekt in een karaokebar in Tokyo en glimlach.
Van de plaat 'Private Suit' (2001) het mooie afscheidslied 'Auf Wiedersehen' met weemoedig ge-mmm van Pascal Deweze en Alan Muller, zijn kompaan in Metal Molly.



4. Broken Glass Heroes / Let's Not Fall Apart
Het beste mini-concert dat ik ooit heb gezien was dat van Broken Glass Heroes in de Fatkat Records in de Lange Koepoortstraat in Antwerpen. Drie stemmen, twee gitaren en een bas. En vier topnummers. Achteraf zag ik een paar ouwe rockers die zowat vergroeid zijn met de Fatkat (denk aan het personage van Frank Focketeyn in 'Anyway The Wind Blows', de film van Tom Barman) mekaar ongelovig in de ogen kijken. Wat was dat? Is dit echt maar een zijprojectje van Pascal Deweze en Tim Vanhamel? En vooral, gaan die hier echt niet mee verder? Helaas. Ze zijn ondertussen gestopt.



5. Pascal Deweze / Needle In The Hay
Pascal solo met een cover van Ellioth Smith. Wondermooi. Hij speelde het in 2008 op een tribute-avond voor de onfortuinlijke zanger, may he rest in peace. Wat was ik er die avond graag bij geweest in Trix.



In datzelfde Trix kan u op 7 december gaan kijken naar de voorstelling van de nieuwe plaat van Sukilove, met (u raadt het al!) Pascal Deweze als zanger/gitarist/songschrijver, Drunkaleidoscope. Niet twijfelen, gewoon doen.

Met tweehonderd frank en een streepjeshemd naar mijn eerste fuif

Enkele weken na mijn zestiende verjaardag sprak mijn moeder de gevleugelde woorden: 'ge weet toch dat ge nu moogt uitgaan?' Toevallig spraken de jongens in mijn klas al enkele dagen over een fuif die zou doorgaan de volgende zaterdag in De Volkslust in Merksem. Mijn eerste fuif zat eraan te komen!

Uiteraard kreeg ik een uur mee: half een. En nee, dat was niet het uur dat ik de volgende dag ten laatste uit mijn bed moest zijn. Het was het uur dat ik thuis moest zijn. Half een!

Om negen uur maakte ik met kriebels in de buik en hopen deodorant onder de armen aanstalten om te vertrekken. Papa zei allicht nog iets van: 'neem een zakdoek mee, vergeet uw sleutels niet en geld!'. Ik keek in mijn portefeuille en zag twee briefjes gespaard zakgeld klaar zitten. Tweehonderd frank, dat moest volstaan.

Om tien na negen kwam ik aan bij De Volkslust en parkeerde ik mijn fiets bij de andere zesduizend. Ik liep naar binnen, gaf mijn jas aan het mooie vestiairemeisje (- twintig frank) en betaalde inkom (- vijftig frank). Ik keek trots naar mijn eerste fuifstempel en zwaaide de deuren van de grote zaal van de Volkslust open.

Wat ik daar zag, heeft mij diep geraakt. Een zaal vol dansende lijven. Met 'Don't you want me' van Felix dat uit de boxen knalde alsof ze het in Schoten ook moesten horen. Ik wist niet wat ik zag en ik wist ook niet welke houding ik moest aannemen. Gelukkig herkende ik snel mijn klasgenootjes. Samen dronken we een pintje (- dertig frank) om in de sfeer te komen. En toen nog een pintje (- dertig frank) en wat later nog een (- dertig frank).

Dan was het zover, het grunge-uurtje was aangebroken en ik volgde mijn kompanen naar de dansvloer. Onderweg kreeg ik van een meisje te horen dat streepjeshemden echt totaal uit de mode zijn. Maar ik liet mij niet uit mijn lood slaan en wandelde stoer verder naar het epicentrum van De Volkslust. Op Alive van Pearl Jam stond ik nog gewoon mee te knikken. Op Suck My Kiss van the Peppers voelde ik mijn heupen wakker worden. En op Smells Like Teen Spirit was het hek van de dam. Headbangen met ingebeeld lang haar, pogoën met alle mogelijke lichaamsdelen en luidkeels meebrullen. 'Here we are now, entertain us!'

Het werd snel kwart na twaalf. Nog snel een laatste drankje, een lekker mazoutje deze keer (- dertig frank), mijn jas ophalen en recht naar huis waar mama en papa natuurlijk 'toevallig' nog wakker waren. Mijn eerste fuif zat erop en ik had nog tien frank over. Wat een succes!

Blij zijn met tien frank (vijfentwintig eurocent), waar is de tijd?



Nieuwe bazen, nieuwe wetten?


Zie je de zevende zonnestraal van rechts te beginnen? Daar ongeveer wonen wij en wij dat zijn het liefje, de harige & miauwende huisgenoot Miles en ik. In een appartement dat groot genoeg was voor mezelf maar dat met die twee aanwinsten stilaan uit zijn voegen begint te barsten. En wie weet wat voor aanwinsten er nog zitten aan te komen?

Op naar iets groters. Laat de zoektocht naar een huis beginnen! Wij wonen zo graag in Antwerpen-Noord dat we hier wel willen blijven wonen. Vlakbij ons werk in het centrum, op fietsafstand van platenwinkels, boekenwinkels, koffiebars, Turkse bakkers, cafés, de Schelde, het MAS en zoveel meer. En met onze eigen tuin genaamd Spoor Noord. Alles wat ons hartje begeert. Zelfs in onze eigen Viséstraat willen we blijven wonen, die sluipweg tussen Schijnpoort en de Konijnenpijp. Want de huizen zijn hier nog betaalbaar en er zijn plannen om de Viséstraat te knippen. Weg met het sluipverkeer. En welkom snelheidsremmers, bloemenperkjes en veilige oversteekplaatsen.

Er waren plannen, moet ik zeggen. Want wat verkondigt de nieuwe burgemeester? De auto moet opnieuw vlotte doorgang krijgen in de stad en het moet gedaan zijn met straten te knippen. Lap, die plannen voor onze straat zullen dan wel opgeborgen worden.

En zo wordt het een jong gezin wel moeilijk gemaakt. Moeten wij dan echt buiten de stad gaan wonen om dan met de auto elke dag de stad in te rijden? Door de Viséstraat waar in de zomer om de haverklap kinderen de straat oversteken om te gaan spelen in Park Spoor Noord? Dit is maar een voorbeeld natuurlijk maar het spreekt wel boekdelen.

Ik heb mij nog maar zelden politiek geout op deze blog maar aub, beste mensen van de Stadslijst, denk twee keer na vooraleer de NVA vrijgeleide te geven om het beleid in onze stad te bepalen. Probeer te wegen op dat beleid. We hebben een toekomstvisie nodig voor een leefbare stad waar het aangenaam wonen, werken en vertoeven is. Daarvoor heb ik op u gestemd. Doe het niet voor mij maar voor mijn toekomstige kinderen en bij uitbreiding voor alle kinderen van alle mensen die ervoor kiezen om in de stad te wonen.

Update:

Of zoals de wereldberoemde Deense architect en stadsplanner Jan Gehl het vandaag in De Morgen zegt:

'Meer auto's in je stad toelaten, dat is zoals plassen in je broek. Heel even heb je het lekker warm, maar heel snel daarna heb je het nog kouder dan voordien.'


Posted via DraftCraft app

16, Schoten, Heaven Sent (1992)



INXS is uit mekaar, schrijft de krant. Terwijl INXS natuurlijk al lang naar de eeuwige jachtvelden was vertrokken. Op het moment dat Michael Hutchence iets fataals uithaalde met een riem rond zijn hals (was het zelfmoord? was het wurgseks?) was het voor mijn part gedaan met Australia's finest popband.

Ze waren een belangrijk onderdeel van de soundtrack van mijn jeugd. Toch van mijn 14de tot mijn 17de levensjaar. Daarvoor was er Roxette en daarna kwam Nirvana. Vandaar, uit hulde, mijn persoonlijke top 5 INXS songs:

Suicide Blonde - X
Van de eerste cd die ik ooit kocht, dat verhaal heb ik al eens geschreven. Het nummer zou over Kylie Minogue gaan, één van de vele lieven van Michael Hutchence. Let op de geweldige harmonica-intro en tussenstuk. Ik bied trouwens veel geld over voor de LP van X, iemand?



Need You Tonight - Kick
Uit een album waarbij elke track een single had kunnen zijn. Een nummer gemaakt om op te dansen en om op te liefhebben. Pure s-e-k-s.



Heaven Sent - Welcome To Wherever You Are
In 1992 gooide INXS het over een andere boeg met deze plaat. Een ander geluid, meer experiment, meer gitaren. Zoals U2 het hen voordeed, alleen is Achtung Baby echt wel beter. Heaven Sent was de eerste single en rockt lekker weg. Met de geweldige line 'don't burn the library until you've read all the books'.



Original Sin - The Swing
Weer zo'n perfecte popsingle, uit hun vroege periode. Nog altijd vaak op de radio te horen, en terecht!



Full Moon, Dirty Hearts - Full Moon, Dirty Hearts
Uit hun laatste deftige plaat. Een duet met Chrissie Hynde van The Pretenders. De romantiek en geilheid spatten ervan af.





36, Viséstraat --> Grote Markt, Sammy (1966)

Mijn nieuwe blogpost voor De Nieuwe Antwerpenaar gaat over omhoog kijken. Lees het hier. Meer resultaten van mijn ochtendlijke wandeling van de Viséstraat naar de Grote Markt:

Heerlijk oud geveltje op de Paardenmarkt. Wat moet het heerlijk zijn om achter dat raam te schrijven. Aan een ouderwets romantische roman. Bij kaarslicht. Met een witte duif op de vensterbank. 


Een van de vele Mariabeelden die onze stad rijk is. Nat zal Maria niet worden met zo'n mooie, grote, blauwe paraplu.


Graffiti in de Huikstraat. Een kleurrijk krot, het zou een album van Suske en Wiske kunnen zijn.


Op de hoek van de Lange Koepoortstraat en de Sint-Paulusstraat is lang gewerkt. Eerst ging er een hotel komen, het zijn uiteindelijk lofts geworden. Waar je trouwens makkelijk kan binnen kijken. Vaak staan mijn liefje en ik daar te fantaseren over wat daar allemaal gebeurt. En dan moeten we natuurlijk aan de film van Erik Van Looy denken. 


Weet u waar het woord pagadder vandaan komt? Toen het Spaanse leger hier de plak zwaaide waren er soldaten bij die te klein waren om te vechten. Zij werden dan maar verantwoordelijk voor het uitbetalen van de soldij, pagadores genaamd. De Antwerpenaren hebben daar dan pagadders van gemaakt, als bijnaam voor kinderen. Deze pagaddertoren staat in de Hofstraat nr. 15 (hopen dat de poort open staat en dan gewoon binnen lopen) en werd gebruikt om uit te kijken naar de aankomende schepen op de Schelde. 


Omhoog kijken is de boodschap!


36, Antwerpen, Baby (2012)


Ik schreef het hier al. Een van dé concerten van het jaar was voor mij de David Bowie tribute van Major Tom in het Rivierenhof deze zomer. Of dat aan de kwaliteit van de tributegroep lag of aan het onwaarschijnlijke oeuvre van David Bowie, dat laat ik het midden. Waarschijnlijk een combinatie van de twee, want Major Tom eerde ook al eens Talking Heads met een tribute (Byrning Down The House) en dat was ook kei-goed.

Nu het al zo lang zo stil is rond David Bowie (komt die zijn New Yorkse appartement nog uit eigenlijk?) moeten we misschien eens beginnen denken aan een opvolger. Ik weet het, velen voelen zich geroepen en weinigen zijn uitverkoren. Maar wie voor mij toch in aanmerking komt is Ariel Rosenberg alias Ariel Pink en zijn Haunted Graffiti. Hij kan op zijn minst al evenveel gedaantes aannemen als Bowie en hoe hij schaamteloos maar wel deskundig het beste uit de popmuziek van de jaren ’70 en ’80 in zijn muziek steekt, dat heeft ook wel veel weg van onze held met twee verschillende ogen.



En toch is Ariel Pink geen doorslagje van Bowie. Hij maakt coherente platen, met heel eigen weerhaakjes. Recensenten die zijn laatste plaat ‘Mature Themes’ bespreken hebben het over allerlei invloeden (The Byrds, Frank Zappa, Captain Beefheart, Elvis Costello, Ween, …) waaronder ook psychedelische rock. Nu, als ik het woord psychedelisch en rock in één zin hoor dan krijg ik meestal spontaan jeuk over het ganse lijf (excuses Neil Young, maar de titel van uw nieuwe plaat ‘Psychedelic Pill’ is voor mij een hele hoge drempel). Maar Ariel Pink die is dus best te pruimen (wat zeg ik, fantastisch te pruimen) met topsongs als Round and Round, Baby en Only In My Dreams. En als hij zo gevarieerde, mysterieuze, grappige en sterke platen blijft maken dan wordt hij misschien, heel misschien, wel de nieuwe David Bowie.

Of overdrijf ik nu?  Check het zelf volgende maandag in Trix!


36, In Instaroman Deel Twee, Seen And Not Seen (1980)

Nog steeds ben ik het leven door een andere bril aan het bekijken dankzij Antwerpen Boekenstad, Bernard Dewulf en Instaroman. Morgen eindigt de wedstrijd, ik zal het nog missen. Begot.

Ik heb alvast mijn best gedaan en voor elke gepubliceerde zin een foto online gezet.

Hierbij mijn laatste zeven fotootjes en hier ziet u trouwens alle foto's van alle deelnemers.

Morgen beslist Bernard Dewulf welke foto's gepubliceerd worden in de allereerste Instaroman. Spannend!

Alles krijgt een koorts.


De dag schijnt een zweer.



Kinderen huilen, katten schuilen.


Het is nu tijd, maar niemand weet meer wanneer.


Geruchten doen razend de ronde.


Een vrouw op stap ontwricht zelfs het licht.


De straten ruiken naar einde, leven en oude zonde. 




36, In Instaroman, To The Ghosts Who Write History Books (2009)

Dankzij Antwerpen Boekenstad bekijk ik het leven dezer dagen door een andere bril. Ik ben namelijk, samen met vele anderen, aan het meewerken met de eerste Antwerpse Instaroman. Vanaf 31 oktober schrijft stadsdichter Bernard Dewulf regelmatig zinnen en die worden dan op Instagram gepost. Iedereen is welkom om bij die zinnen beelden te verzinnen. De mooiste beelden worden door Bernard Dewulf uitgekozen en krijgen een plaatjes in de enige echte Instaroman die live op de boekenbeurs zal gedrukt worden.

En zo bekijk ik mijn Instagram tegenwoordig veel vaker dan anders, op zoek naar de nieuwe mooie zin van Bernard Dewulf. Als de zin gepubliceerd wordt dan beginnen mijn brein en ik na te denken over wat voor een beeld ik zou kunnen maken. Buiten of binnen? Daglicht of bij schemering? In de stad of op den buiten? Man of vrouw? Stilleven of druk leven? Concreet of abstract?

Zo bekijk ik het leven door een andere bril. Ik blijf uiteraard een absolute amateuristische amateurfotograaf. Ik trek enkel met mijn iPhone. Die regelmatig gewoon uitvalt wegens ouderdom. Ik ken niets van belichting of van sluitertijd. Ik doe maar wat. Dat maakt het net zo leuk. Iedereen kan meedoen, je moet alleen Instagram op je smartphone hebben staan. Dus ja, eigenlijk kan niet iedereen meedoen. Maar toch.

Hierbij mijn eerste foto's, met de zinnen erbij. Volg mij op Instagram (@igordaems) en je ziet ze allemaal.

Een vrouw is onderweg naar het blauwe uur.


Haar stap splijt het spitsuur.


In de stad droomt een man een kleine ontreddering.


Waar zij gaat, gloeit een ondagelijks licht aan.


Boven de avond wordt het ochtend.


Een lauwe bries voert zout, lust en verte aan.




16, Schoten, You Suck (1992)

Vorige week was het 'one-hit-wonder-dag' op Studio Brussel. Dat was fijn. De 'amai, dat is lang geleden' en de 'ochot zeg, die was ik helemaal vergeten' vlogen in het rond. Via Twitter kon je zelf suggesties doen en ik dacht meteen aan 'Ice Ice Baby' van Vanilla Ice en 'Spaceman' van Babylon Zoo. Blijkt dat ik niet alleen was want net die twee nummers stonden in de top 3 van meest aangevraagde liedjes die dag.

Ik dacht even verder na en kwam uiteindelijk bij Consolidated terecht. Die hadden in 1992 een hitje op Studio Brussel met 'You Suck', een nogal expliciet nummer over ... Wel, luister zelf maar via de link onderaan. Het is eerder een one-dirty-hit-wonder eigenlijk. Te dirty voor Studio Brussel? Ze hebben het in ieder geval niet gespeeld ...



Ik snap er nu niets meer van maar ik heb toen in 1992 blijkbaar de full-cd gekocht, getiteld 'Play More Music'. Een miskoop van jewelste want daar stonden maar een paar liedjes op. De rest stond vol met politieke teksten. Links georiënteerd dat wel maar erg radicaal. Het ging over vegetarisme, racisme, homofobie, vrouwenrechten, kapitalisme, fascisme ... Veel te zware kost voor mijn 16-jarige ik. En zo bleef/blijft die cd al jarenlang ongespeeld.

Misschien dat ik hem nog maar eens moet opzetten? Wie weet kan het mij nu wel bekoren?