Ik schreef het hier al. Een van dé concerten van het jaar was voor mij de David Bowie tribute van Major Tom in het Rivierenhof deze zomer. Of dat aan de kwaliteit van de tributegroep lag of aan het onwaarschijnlijke oeuvre van David Bowie, dat laat ik het midden. Waarschijnlijk een combinatie van de twee, want Major Tom eerde ook al eens Talking Heads met een tribute (Byrning Down The House) en dat was ook kei-goed.

Nu het al zo lang zo stil is rond David Bowie (komt die zijn New Yorkse appartement nog uit eigenlijk?) moeten we misschien eens beginnen denken aan een opvolger. Ik weet het, velen voelen zich geroepen en weinigen zijn uitverkoren. Maar wie voor mij toch in aanmerking komt is Ariel Rosenberg alias Ariel Pink en zijn Haunted Graffiti. Hij kan op zijn minst al evenveel gedaantes aannemen als Bowie en hoe hij schaamteloos maar wel deskundig het beste uit de popmuziek van de jaren ’70 en ’80 in zijn muziek steekt, dat heeft ook wel veel weg van onze held met twee verschillende ogen.

En toch is Ariel Pink geen doorslagje van Bowie. Hij maakt coherente platen, met heel eigen weerhaakjes. Recensenten die zijn laatste plaat ‘Mature Themes’ bespreken hebben het over allerlei invloeden (The Byrds, Frank Zappa, Captain Beefheart, Elvis Costello, Ween, …) waaronder ook psychedelische rock. Nu, als ik het woord psychedelisch en rock in één zin hoor dan krijg ik meestal spontaan jeuk over het ganse lijf (excuses Neil Young, maar de titel van uw nieuwe plaat ‘Psychedelic Pill’ is voor mij een hele hoge drempel). Maar Ariel Pink die is dus best te pruimen (wat zeg ik, fantastisch te pruimen) met topsongs als Round and Round, Baby en Only In My Dreams. En als hij zo gevarieerde, mysterieuze, grappige en sterke platen blijft maken dan wordt hij misschien, heel misschien, wel de nieuwe David Bowie.

Of overdrijf ik nu? Check het zelf volgende maandag in Trix!