[Solo in Progress] #6: De Voorlopige Flaptekst

Stel: je komt een boekhandel binnen. Je ziet een boek liggen met als titel Solo. Je kijkt naar de naam van de auteur maar die zegt je niets. Dan lees je de volgende tekst op de achterkant:

De 77-jarige John, ex-werknemer van de Solofabriek in Merksem, valt tijdens een familiefeest over een speelgoedautootje. De klap op zijn hoofd zet een aantal gebeurtenissen in gang. Dankzij een mysterieus notitieboekje herinnert hij zich stukje bij beetje waarom hij in de loop der jaren zo streng en stil is geworden en waarom hij zo moeilijk naar het toilet kan gaan. Als het hem allemaal te veel wordt, besluit hij de deur uit te stappen en te vluchten naar die andere toekomst van zijn verleden. Het wordt de koers van zijn leven. 

Wat doe je?

a. je denkt 'wat voor een platte kak wordt er tegenwoordig verkocht', legt het boek terug en koopt de nieuwste Brusselmans

b. je denkt 'mmm, niet slecht maar hier ga ik echt geen twintig euro aan spenderen, ik wacht wel tot ik het in de bibliotheek kan ontlenen'

c. je denkt 'wauw' en je koopt het boek

d. je valt flauw want zo een intrigerend verhaal kan je gewoon niet aan

e. none of the above

Uit alle antwoorden wordt een winnaar geloot die een gesigneerd exemplaar van mijn boek krijgt (als het boek wordt uitgegeven natuurlijk, anders wint de winnaar een stapel gesigneerde A4's).


Soundtrack bij het schrijven vandaag: Rusty Chains van Perfume Genius:



Hoe zou het nog zijn met het plastieken zakje?


Het plastieken zakje van dit stukje hangt er nog, nog altijd. Moeilijk te zien op deze apocalyptische foto maar zie je het witte ding naast die centrale sneeuwvlok? Dat is hem, de held van onze straat. Zelfs bij dit winters winterweer, blijft het hangen in de top van de boom.

En zo blijft het zakje mij inspireren om ook vol te houden en verder te werken aan mijn boek.

Hup, zakje, hup!

Cold War Kids / Hang Me Up To Dry:




Instagram met woorden

Onder meer dankzij het geweldige Instaroman-avontuur van vorig jaar ben ik een grote fan van Instagram. De term amateurfotograaf is voor mij veel te hoog gegrepen dus hoe fantastisch is het dat die app al mijn knullige iPhone-foto's omtovert tot (in het beste geval natuurlijk) coole shots.

Toen ik op Instagram een Vind-ik-leuk kreeg van Whims en ik nieuwsgierig ging kijken wie er mijn werk aan het bewonderen was, bleek dat Whims gewoon een Instagram met woorden is. En dat is natuurlijk helemaal right up my alley. 

Het gaat als volgt: je bedenkt een slogan, tekstje, titel, ... Je vult die in en kiest daarna een stijl die dus ter vergelijken is met de filters van Instagram. Verschillende kleuren, verschillende lettertypes, verschillende groottes. Dan publiceren en delen op Twitter, Instagram, Facebook, je grootmoeder, ...

Weg met altijd Arial, weg met altijd Times New Roman. Met Whims kies je de stijl die het best bij je woorden past zonder dat je daar grafische kunsten voor gestudeerd moet hebben.  

Dit zijn mijn drie eerste Whims:


De openingszin van een van de hoofdstukken van mijn boek:



Hoe de cover van mijn boek er zou kunnen uitzien:




De conclusie van een te snel afgebroken Ardennenweekend wegens, u raadt het al, migraine:



En Whims is helemaal gratis! Waar wacht u nog op? De toekomst is aan de woorden, dat wisten die van The Hickey Underworld al in 2009:









[Solo in Progress] #5: het kladboek

17/2/2013: 10.700 woorden

De aandachtige lezer merkt op dat ik 21 dagen na mijn vorige post nog steeds aan 10.700 woorden zit. Ik vraag de aandachtige lezer om niet te panikeren, ik zit hoegenaamd niet met een writer's block. Ik heb gemerkt dat ik beter schrijf als ik aan verschillende dingen (hoofdstukken) tegelijk werk en het afwerken/redigeren even uitstel.

Mocht het u interesseren, ik schrijf in drie fases:
1) met pen, potlood, bic in mijn kladboek
2) een volgende versie typ ik uit op de laptop in het geweldige schrijfprogramma Scrivener (nu ja, geweldig zo lang het blijft werken)
3) gevolgd door een definitieve (yeah, i wish) versie in datzelfde Scrivener

Hier is mijn kladboek trouwens. Een cadeau van de heer Tilburgs en familie, ongeveer twee jaar geleden schat ik. Het is bijna helemaal volgeschreven en dat treft want ik heb ongeveer alles wat ik moet hebben. Niet dat ik klaar ben, helemaal niet. Maar toch.




Het schrijven zelf gaat als een jojo. Ik slinger van 'amai, dat gaat goed' naar 'jeezes, dit is echt platte kak'. Daarom hou ik de woorden van die ene bekende filosoof (ik ben vergeten wie) voor ogen:

Een weg bouwen doe je steen voor steen. 

Tot slot nog even goed muzikaal nieuws meegeven. The Bony King of Nowhere was vrijdag geweldig in De Roma. Prima schrijfmuziek trouwens.



Kendrick Lamar vs Dinosaur Jr


Er waren eens twee neven en beste vrienden. Ze deden niets liever dan naar muziek luisteren. Ze hielden van dezelfde artiesten: Queen, Guns N' Roses en Nirvana. Ze luisterden naar De Afrekening en gingen naar de jaarlijkse gelijknamige fuif aan de Ekerse Putten. Ze lieten samen hun haar groeien.

Tot de dag dat De Afrekening Volume 6 verscheen op CD. De donkerharige neef werd verliefd op Insane In The Brain van Cypress Hill en begon zich in rap en hiphop te verdiepen. Na Cypress Hill kwamen Tupac en Osdorp Posse. De blonde neef had het meer voor track nummer 15: Bombtrack van Rage Against The Machine en luisterde meer en meer naar zware muziek. Na Rage Against The Machine kwamen Sepultura en Gorefest. Ze bleven beste vrienden en ze bleven samen uitgaan maar toch gingen ze muzikaal een beetje hun eigen weg. Hiphop versus metal.

Twintig jaar later is de blonde neef helemaal weg van een fantastische hiphopplaat: Good Kid, m.A.A.d city van Kendrick Lamar. En hoewel hij vanavond naar een optreden van Dinosaur Jr in Trix gaat (track nummer 7 op de Afrekening Volume 6!), was hij misschien toch liever vorige week met zijn neef naar de AB geweest voor het optreden van Kendrick Lamar.


Kendrick Lamar / Swimming Pools:


Dinosaur Jr / Out There:


Chauvinisme troef in Trix!


Mijn nieuw stukje op www.dna.be: 
Ik beken: ik ben geen rasechte Antwerpenaar. Ik ben geboren uit twee Merksemnaren en groeide op in Schoten, in de wijk den Deuzeld. Ik mis dan ook het typisch Antwerps chauvinisme. Ook een Belgische (of Vlaamse) vaderlandsliefde is mij vreemd tenzij:
            - de Rode Duivels vierde worden op een wereldkampioenschap (ik heb nog nooit zo graag naar een match in uitgesteld relais  gekeken als toen in 1986)
            - een Belg de koers wint: hoor ik de woorden 'Tommeke, Tommeke, Tommeke!' dan springen mijn armharen spontaan rechtop om de Belgische vlag te groeten
            - het over Belgische muziek gaat
De eerste keer dat ik dEUS zag optreden op MTV, dat was een geweldige opstoot van Antwerpse trots. Zeker toen ik ontdekte dat die bassist-met-haar-in-zijn-ogen (Stef Kamil Carlens) jarenlang twee straten verder had gewoond in jawel, den Deuzeld. Zijn ouderlijk huis staat trouwens te koop, iemand interesse?
De liefde voor Belgische muziek is nooit overgegaan, bijna twintig jaar later is er nog always something in the air. Er wordt nog steeds fantastische muziek gemaakt in dit klein stukje Europa en daar mogen we fier op zijn.
Ontdek het zelf tijdens We Are Open in Trix op 14, 15 en 16 februari. The Van Jets, Sir Yes Sir, Echo Beatty, Flying Horseman, Douglas Firs, Hong Kong Dong en vele anderen laten op drie avonden de rest van de wereld een muzikaal poepie ruiken. Wie gaat mee? 

Douglas Firs - Shimmer & Glow:





Een plastieken zakje waar niemand aan kan.



Al wekenlang hangt er een plastieken zakje in de top van de boom recht over ons appartement. Een wit zakje van 13 in een dozijn. Plots hing het daar, zo goed vastgemaakt alsof iemand het er met veel geduld was gaan inhangen. Alsof die boom zich wil overgeven aan de andere bomen.

Als het waait dan wijst het vrolijk wapperend de windrichting aan. Als het windstil is dan hangt het er troosteloos bij. Als het regent dan wordt het nat. Als het sneeuwt, dan vallen er sneeuwvlokken in. Als het dooit, dan ontstaat er een plasje van smeltwater in het zakje. Als het stormt, dan moet het zich inspannen om te blijven hangen. Maar het laat niet los, het blijft halsstarrig vasthouden.

Niemand maakt het los want niemand kan eraan. Alleen vogels hebben de mogelijkheid, maar die tonen geen interesse.

Op een dag zal het zakje weg zijn. Ik zal het missen.

Ik denk erover na om een hoogtewerker te bestellen, het zakje voorzichtig los te maken en het voor eeuwig in te kaderen aan een prominente muur. Om ons te inspireren om nooit los te laten.

Anyway the wind blows - JJ Cale




[Solo in Progress] #4: de secretaire

27/1/2013: 10.700 woorden
quote van een proeflezer die twee hoofdstukken heeft gelezen: "ik kijk reikhalzend uit naar het vervolg,  het is echt kei goed en ik wil het in mijn boekenkast hebben staan"

Ik heb al een beetje overal aan dit boek gewerkt (in de schrijfles, bij mijn ouders, in etablissementen van allerlei pluimage ...) maar het merendeel heb ik gescheven aan de secretaire waar ik ook nu aan zit te werken. Volgens Verschuerens Modern Woordenboek (editie 1968) is een secretaire:

(Fr.) schrijfkast met een klep die men kan neerlaten

Met de klep toe is het een meubelstuk dat weinig plaats in neemt, handig in een klein appartement. Met de klep open komt het universum van Solo tot leven: notitieboekjes, post-its, foto's, muziek, pennen, potloden, te schrappen tekst, te schrijven tekst, boeken, artikels, quotes, ...

Aan deze secretaire hebben gewerkt:

- mijn bompa, op wie het hoofdpersonage van mijn boek gebaseerd is, na zijn dood (1998) is het meubel verhuisd naar:
- zijn zoon, mijn papa, die het in zijn slaapkamer had staan tot de tijd rijp was om het mee te geven met:
- zijn zoon, ikzelf

En nog straffer: de secretaire speelt ook een rol in het boek.

Wie het in beelden wil zien:

 Bij bompa zaliger thuis, een foto uit de jaren '80.

 Bij mij thuis, anno nu.

Ook bij mij thuis.




Elke Dag Koers!



(of de stem die ik in mijn hoofd hoor wanneer ik samen met mijn liefje naar het werk fiets)
Daar komen ze in beeld, dames en heren, de twee leiders in koers: De Craene en Daems. Ze zijn al een tijdje samen onderweg en het lijkt erop dat zij voor de overwinning gaan strijden, hun voorsprong is geruststellend groot. Ze rijden hier achter elkaar, dat is ook het veiligst gezien het drukke verkeer in de Viséstraat en de Oranjestraat. Nu even opletten want er volgt een moeilijke bocht naar links met meteen daarna een korte kasseistrook voor het huis van Panamarenko. Het schijnt dat onze televisie-helikopter zou kunnen landen op het dak. Inderdaad daar is een helikopterplatform gebouwd. Dat zijn mooie beelden.
Rood licht
Maar terug naar de koers want de koplopers zijn al in de Oude Steenweg. Het tempo blijft hoog, hopelijk hebben ze nog energie genoeg om de altijd winderige strook langs het Sint-Jansplein te trotseren. Dat lukt, nu komen ze aan de Leien, hier kunnen ze even op adem komen aan het rode licht. Ze beginnen naar elkaar te kijken, logisch natuurlijk want het is niet ver meer tot aan de aankomst.
Groen! Een snelle start is nodig zodat ze ook bij het volgende licht door het groen kunnen rijden. Ze rijden op de Paardenmarkt en maken zich klaar voor het moeilijkste stuk van het parcours: de kasseien van de Falconrui. Het zou mij niets verbazen mocht hier de beslissing vallen.
Wordt het een sprint?
Een bocht naar rechts en meteen linksaf en hier komen ze. Daems gaat op kop en gaat er vol voor, er valt een klein gat maar De Craene bijt zich vast en lost niet. In de Huikstraat komt ze terug aansluiten. Gaan we naar een sprint?
De laatste honderden meters, dames en heren, we naderen de ontknoping. Het tempo stokt, ze kijken naar elkaar. Daems gaat op kop de Zirkstraat in, nog één bocht naar links en we zitten in de laatste rechte lijn. In het zicht van de vaste camera gaat Daems nu vol door op het vals plat van de Hofstraat. Wat een kracht gaat daarvan uit! Maar De Craene plooit niet, nee nee, het is nog niet gedaan. 
Daems voelt zich zegezeker en kijkt rechts achterom. Maar wat hij niet ziet is dat De Craene langs links demarreert, op de grote plaat. Kan Daems nog reageren? Ik denk het niet, hij moet eerst schakelen en dat duurt zo lang.
De laatste meters
De laatste meters gaan bergaf de Wisselstraat in. Daems probeert nog maar De Craene gaat dit niet meer afgeven. Zij komt als eerste over de streep. Ja ja, dames en heren, kijk eens naar de blijdschap op haar gezicht. Mooi om zien. Daems volgt enkele seconden later en klopt ontgoocheld op zijn stuur.
‘Morgen is er een nieuwe kans, Michel’, vertelt Daems achteraf aan onze commentator. ‘Nu ga ik me niet meer laten ringeloren. Maar als je ons nu wil excuseren, het is bijna 9 uur, we moeten beginnen werken.’
Bedankt om te kijken, dames en heren, en graag tot een volgende keer! 

[Solo in Progress] #3: de soundtrack van het boek

[Solo in Progress]
17/1/2013: 10.600 woorden

De dag dat ik een stapel oude platen van mijn ouders kreeg, dat was een goede dag. Er zaten platen bij die ik al lang kende en vaak gespeeld had (The Beatles, Leonard Cohen, ...) maar er zaten ook dingen bij die ik nog nooit gezien had, zoals de singeltjes van mijn bomma en bompa zaliger. Deze is één van de toppers:



De winnaars van het songfestival van het gezegende jaar 1976, dat naast een uitstekend wijnjaar en een hele hete zomer dus ook een puik liedjesjaar was.

Diezelfde bomma en bompa spelen een hoofdrol in mijn boek en dit liedje past wonderwel in het verhaal. Voorlopig staat het dan ook als een soort motto op de eerste pagina:

Though it hurts to go away it’s impossible to stay
But there’s one thing I must say before I go:
I love you (I love you) you know.
I’ll be thinking of you in almost everything I do.
Now the time is moving on and I really should be gone.

(Brotherhood of Man - Save All Your Kisses For Me)

Hier zie je de clip. Meer seventies kan het niet worden. Fantastisch, toch?