Het verhaal van Veronica en ik begon met "Is this the bus to Antwerp?". Zij: een onwaarschijnlijk knappe blondine met blauwe ogen en een Russisch accent. Gekleed alsof ze recht uit een James Bond-film kwam gestapt. Ik: degene die net voor haar de Airport Express bus opstapte die ons van Zaventem naar Antwerpen zou brengen. "Yes." zei ik.
In Antwerpen aangekomen vroeg ze of ik haar kon helpen met haar bagage te dragen. "Yes." zei ik. Zij: "Do you live here?" Ik weer: "Yes." "Oh, I would like to see Belgium. Maybe we can meet, I'm here for 10 days. You can show me around. Can I have your telephone number?" Waarop ik antwoordde (wie kan het raden?): "Yes."
Daarna volgde de meest verwarrende sms-relatie die ik ooit met iemand heb gehad. Eerst en vooral bleek dat zij niet in Antwerpen verbleef maar in Amsterdam (wat een avondje iets gaan drinken toch enigszins bemoeilijkte). Dan nodigde ze mij uit voor een verjaardagsfeest in Utrecht (with professional dancers and singers, you come by car, yes?) terwijl ik al zeven keer had gezegd dat ik die avond bezet was.
Om een lang verhaal kort te maken zap ik negen dagen verder (met bijna dagelijks verwarrende sms'en) naar vandaag. Uiteindelijk hadden we toch een haalbare afspraak kunnen maken, om 10.00 uur in Brussel-Zuid. Vanavond zou ze terugvliegen en dan kon ik haar nog een ganse dag Brussel laten zien. Ik ben, want zo ben ik, stipt op tijd in Brussel en loop daar al even rond om te zien of ik de weg van de Grote Markt naar Manneke Pis nog ken. Zij sms't: "Hi Igor! I'm really looking forward to see you. I will arrive at 3pm. X Veronica". Lap, ben ik 5 uur te vroeg in Brussel. Ik trein terug naar Antwerpen, nog twijfelend of ik later die dag terugkom (in alle eerlijkheid was ik nog een fameuze kater aan het verwerken en leek een zondagse zetelmiddag mij enorm aantrekkelijk). In Antwerpen opnieuw een sms "Hi Igor! I'm in train now, will arrive at 4.30pm. Will have to take a train to airport at 6pm." OK, ik terug naar Brussel.
Wat volgde: 5 sms'en waarbij ze telkens zei op een andere plaats te zijn (aan de uitgang, buiten aan de bus, aan de ticketbalie ...) en ik die Brussel-Zuid helemaal rondliep en nog eens en nog eens. Echt, Veronica en duidelijke communicatie: het lijkt mij geen geslaagd huwelijk. Ik begon ook al een duister complot te vermoeden, het begon teveel op een mislukt chirospel te lijken om waar te zijn. Intussen was het ook al half zes en begon ik te overwegen om zonder resultaat terug naar Antwerpen te reizen.
Maar dan plots de verlossende sms: "I'm waiting inside the Haagen Dans (sic) cafetaria." En daar zat ze dan aan een tafeltje, sippend aan een koffie met haar koffer naast haar. Zoals je dat alleen in films ziet. In plaats van een volledige dag Brussel schoot er nog een halfuurtje in een luidruchtige cafetaria over. Maar, het was een gezellig halfuurtje. Veronica woont in Andalusië, is vastgoedconsulente en ik lijk keihard op haar beste (homo)vriend. Ik woon in Antwerpen, werk bij Antwerpen Toerisme & Congres en heb haar geprobeerd te overtuigen om volgende keer naar Antwerpen te komen (zoals mijn werkgever het van mij verlangt).
Dan was het tijd voor Veronica om op de bus te stappen richting luchthaven van Charleroi. Ik hielp haar met haar koffer want zo ben ik. Haar laatste woorden: "We keep in touch, yes?" Waarop ik weer: "Yes". En weg was zij. Mooie Russische Vrouwen blijven niet lang.