35, Deurne, Under Pressure (1992)

De Afghan Whigs in Luxemburg, dat was mijn concert van het jaar, dat zal niet meer veranderen. De nummer twee in de stand staat sinds gisteren ook vast: Major Tom in het Rivierenhof. Dezelfde mannen als de Talking Heads tribute band Byrning Down The House zingen en spelen nu Bowie liedjes. En hoe.

Het Openlucht Theater in het Rivierenhof is natuurlijk een droomlocatie voor elke band. Het weer zat ook mee en zorgde voor een vol huis. Luidkeels meezingen, kippenvel, bewegende heupen en gewoon luisteren: het was een fantastisch concert. Tel daarbij de kostuums, de levensechte David Bowie die daar leek te zingen en dansen en het enthousiasme van de achtergrondzangeresjes en je komt uit bij een TOPconcert.

Ooit zette ik Under Pressure, het duet van David Bowie en Queen, al op deze blog. Bijna twee jaar geleden is dat al. Hier is het nog eens, in de versie van Annie Lennox en Bowie op het tribute concert voor Freddie Mercury twintig jaar geleden. Dat is echt zo'n goed nummer, ik kan er niet van over. Ik pinkte gisteren bijna een traantje weg toen Tom Hannes en Charlotte Vandermeersch het samen zongen. Bijna.

35, Antwerpen, The Whole Of The Moon (1986)

Op Twitter verscheen dit weekend:

Altijd fijn als favoriete bands en artiesten fan van mekaar blijken te zijn, in dit geval The Waterboys en Zita Swoon. Ik heb trouwens de fantastische soloplaten van Mike Scott leren kennen dankzij een interview van Stef Kamil Carlens in Humo. Zie ook: de fijne geïmproviseerde samenwerking tussen Ed Harcourt en Tom Barman. Goed voor mijn chauvinistisch hart dat het om Belgische bands gaat die erkenning krijgen van anderen. Want dat België-minnend hart wordt niet verwend deze Olympische Spelen.

The Waterboys hebben onlangs een exclusieve cd op de markt gebracht, gehandtekend door zanger Mike Scott en beperkt in oplage. De titel is 'Cloud of Sound'.

Heeft dat nu niet heel veel weg van de naam van mijn blog? Mmm ...

35, Antwerpen, Californication (1999)

Na ik het bericht hoorde dat de iPhone 3s met pensioen gestuurd wordt en mijn eigen exemplaar, na nog maar eens een val, weer barsten in het scherm vertoont en per dag gevoelig trager wordt, ben ik weer in de fase beland van ‘heb ik eigenlijk feitelijk wel een iPhone nodig?’ en 'volstaat een simpel Nokia'tje niet?'

Het is natuurlijk handig zo een iPhone, vooral voor al die synchroniserende dingen zodat ik dezelfde agenda, muziek en foto's heb op telefoon, computer (thuis én werk) en iPod. Ja, er staan ook apps op mijn iPhone die ik nooit gebruik en die dus ook niet echt nodig zijn. Maar er zijn ook apps die ik niet meer zou kunnen missen:

1. WW Capitals (game): ik ben dan wel een zelfverklaarde hoofdsteden-kenner maar dat talent moet onderhouden worden en dit spelletje is daar perfect voor. Ideaal om enkele lege minuten te vullen.

2. Dropbox (bestanden delen): concreet voorbeeld: ik bedenk 's middags op het werk een gerechtje om 's avonds te eten (en bedenken is in dit geval op de site van Dagelijkse Kost kijken), ik zwier het recept in mijn dropbox, in de winkel zie ik op dropbox-app welke ingrediënten ik moet kopen en 's avonds in de keuken haal ik de iPad erbij om te zien hoe ik die lekkere spaghetti juist moet klaarmaken. 

3. Camera Plus/Instagram/Diptic/Snapseed: er bestaan honderden foto-apps, zelfs de grootste kluns kan nu in een handomdraai prachtige foto's maken. Iedereen fotograaf!

4. En mijn nieuwste aanwinst: Songpop! Een spelletje waarbij je om ter snelst moet raden welk liedje er gespeeld wordt. Je kan tegen vrienden en onbekenden spelen. Echt leuk en dit zijn woorden van iemand die anders nooit spelletjes speelt. Nooit. 

En naar het schijnt kan je ook telefoneren met een iPhone. Mmm, ik denk dat ik toch maar wat eurootjes ga beginnen opzij leggen. Dan maar hopen dat de mijne het begeeft op het moment dat de iPhone 5 verschijnt. Dat zou een mooi toeval zijn. 

Dit liedje zat in mijn Songpop wedstrijd tegen Raf D. (glansrijk door mij gewonnen met 16771 tegen 4280). Doet me wegdromen van onze reis naar Californië die er in september aankomt. Ah ja, daar heb ik ook nog geld voor nodig. Die consumptiemaatschappij toch! 

35, Op Radio 2, La Complainte Pour Sainte Catherine (1975)

Ik luister niet graag naar Roos Van Acker op de radio. Toch niet als ze presenteert. Zingen daarentegen, dat mag ze van mij volop doen. Studio Brussel mag trouwens dringend nog eens een hitje van Eden (Morning Bear of My Boat bijvoorbeeld) door de ether jagen. Ik zag die groep ooit live in Bouckenborgh in Merksem en zal de wiegende heupen van de blondine aan één van de twee zangmicrofoons nooit vergeten. Later zou die blondine bekend worden als Roos Van Acker.

Het is niet natuurlijk niet evident om in de voetsporen van Tomas De Soete te treden. Maar toch heb ik het gevoel dat de talenten van Roos elders liggen. Om die reden luisteren wij al een hele vakantie niet naar Studio Brussel ’s morgens maar naar Radio 2. Af en toe ergeren we ons daar ook hoor, zeker als de luisteraars de muziek mogen kiezen. Want om de een of andere reden antwoordt iedereen hetzelfde op de vragen:

beste song aller tijden: Summer Of ’69 van Bryan Adams

beste plaat voor op de dansvloer: You’re The First, The Last, My Everything van Barry White

ontroerendste plaat: De Roos van Ann Christy

Is er dan geen redactie bij Radio 2 die de keuzes wat kan sturen? Stiekem heb ik al een tijdje zin om eens een licht afwijkende keuze door te sturen:

beste song aller tijden: Satan Is In My Ass van Evil Superstars

beste plaat voor op de dansvloer: Territorial Pissings van Nirvana

ontroerendste plaat: To Eve The Art van Cradle Of Filth

En dan maar hopen dat de slapende redactie ook die ochtend niet wakker is en die nummers zonder nadenken uitzendt.

Voor de rest niets dan lof voor Radio 2. Ik heb zelfs bijna, heel impulsief, de Radio 2 Topcollectie Franse Klassiekers gekocht op iTunes. 100 nummers voor 12,99 euro. Daar kan je toch niet voor sukkelen?  Ik zou het echt moeten doen, alleen al voor dat ene nummer dat op de compilatie staat: ‘Complainte Pour Sainte-Catherine’ van de zussen Kate & Anna Mc Garrigle. Ik zag ooit op tv de leden van ‘De Bende Van Wim’ dit nummer brengen met een koor, ergens in een kerk in Frankrijk. Tranen in mijn ogen. Onvindbaar op YouTube maar wel voor eeuwig gekerfd in mijn ziel.

Nog een weetje om mee af te sluiten: Kate Mc Garrigle heeft met Loudon Wainwright (ja, dé Loudon) twee kinderen gemaakt: Rufus en Martha (ja, dé Rufus en dé Martha!). Wat een familie!

Net zoals Radio 2!  Altijd dicht bij jou!

Picture by Mark Seliger

35, Antwerpen, I Scream for Icescream (1986)

Warrem dat het is. Man. Ik voel mezelf wegsmelten. Terwijl ik enkel het Olympisch Record 'stilzitten zonder te bewegen' probeer te verbreken. Ik ben geen ijsjesfreak maar nu zou ik een moord begaan voor 'ne creimgelas' (of hoe schrijf je dat nu weer?)

Misschien dat dit helpt om een stoet van ijsjesverkopers tot voor de deur te halen: een meebrulsessie met Tom Waits, John Lurie en Roberto Benigni (uit de film Down By Law van Jim Jarmusch):

'I scream, you scream, we all scream for ice cream!'
(met dank aan F.D. voor de inspiratie)

Foto van Yo Ruba Girl Dancing.

10, Op het veld van Simikos, Slow (2008)

Dat is zo typisch. Heb ik net mijn Humo-abonnement opgezegd en schitteren er toch wel twee fantastische artikels in de editie van vorige week zeker? Alsof ze wisten dat ik ermee gestopt was en ze mij op deze manier slecht willen doen voelen omwille van mijn afvalligheid na jarenlange lezerstrouw. Het interview met het koppel Jeroom en Elodie Ouedraogo is van een zeldzame spontaniteit en de liefde druipt er af zonder ook maar één ogenblik melig te worden. Sterk. En het interview met Michael Foley over zijn boek 'The Age of Absurdity', nu in vertaling verschenen als 'Absurde overvloed', heb ik drie keer herlezen. And counting.

Mr Foley beschouwt de cruise als het summum van een foute consumptiemaatschappij: 'een gigantisch mobiel plezierpaleis met grote kinderen in pastelkleurige vrijetijdskleding rondom een reeks winkelcentra'. En ook: '... en het moet allemaal gefilmd worden, anders geloven we niet dat het ook echt gebeurd is. Tot rechtstreekse ervaringen zijn we niet meer in staat.' Dat vind ik wel een boeiende boutade (de volgende Suske en Wiske?) : 'als het niet op tv is geweest, dan is het niet echt gebeurd'. Het feit dat NBC elke wedstrijd van elke discipline van deze Olympische Spelen zal uitzenden is een treffend voorbeeld. En het onwaarschijnlijke succes van YouTube ook. Waar gaat dat heen? Ik sta niet op film, dus ik ben niet?

Er zijn natuurlijk momenten in het leven waarvan je wou dat ze waren vastgelegd op de gevoelige plaat. Zodat je kan terugspoelen en het in slow motion opnieuw kan beleven. Eén moment komt me nu meteen voor de geest. Mijn eerste doelpunt in een voetbalwedstrijd. Had ik maar een dvd'tje van die wedstrijd. Zodat ik zou kunnen terugzien hoe de lentezon die dag het petattenveld van FC Simikos verwarmde. Hoe ik als 11-jarige rechtermiddenvelder een reuze wedstrijd speelde. Hoe ik in de tweede helft een combinatie opzette met een medespeler. Hoe ik even dacht dat een tegenstrever me te vlug af ging zijn. Hoe ik mezelf in schietpositie bracht. Hoe ik de bal perfect op de wreef raakte. Hoe de bal een boog maakte over de keeper heen. Hoe de netten trilde. Hoe ik mijn armen in de lucht gooide. Hoe ik door mijn ploegmaats werd omarmd. Hoe fier ik was toen ik thuis kon vertellen dat ik gescoord had.

Ja, dat wil ik nog wel eens terugzien. In slow motion.

11, Schoten, Play It Cool (1987)

Gooi vakantie, regenweer en een saaie Tourrit in de blender, druk op start en wat komt er uit? Juist, rommelen. Opruimen zonder iets weg te gooien. Dingen die je bij houdt nog eens vastnemen en dan terug leggen op de plek waar je het gevonden hebt. Zo komt een mens al eens iets tegen. Zoals 'Mijn Vriendenboek' met een goedlachse Jean-Marie Pfaff op de cover.

Je kent de bedoeling wel: je laat je vriendjes een aantal dingen invullen, aangevuld met een foto of een tekening. En zo heb je leuke herinneringen voor later. Erg ver ben ik blijkbaar niet geraakt want er staat welgeteld één vriend in. Maar wel veel familie en ook opvallen veel bijdragen van mezelf, doorheen de jaren. Hierbij de grappigste antwoorden:

Mijn zangidool: een mooie evolutie: George Michael, INXS, Queen, Metallica (Igor)
Mijn zangidool: ook een mooie evolutie: Bart Kaëll, Bart Kaëll, Bart Kaëll (broer Jens)
Mijn toekomstplannen: trouwen met een lieve vrouw, drie kinderen, goeie job en een koersfiets (Igor)
Mijn lievelingslied: Doe het licht maar uit van Mama's Jasje (zus Freija)
Mijn lievelingsdrankje: Pisang Ambon (Igor)
Mijn lievelingslied: Alles van Koen Wauters (zus Freija)
Mijn favoriete film: Kickboxer met Jean-Claude Van Damme in de hoofdrol (Igor)

En dan mijn favoriet:

Mijn lievelingslied: Play It Cool van Freiheit (mama)

Daar moest YouTube toch even op z'n Jean-Marie Pfaffs redding brengen want ik wist begot niet meer hoe dat nummer juist klonk. En al een geluk bestaat YouTube natuurlijk, zo kunnen jullie allemaal meegenieten van wat mijn mama in 1987 een topschijf vond. Waarschuwing: het betreft hier Duitsers met poedelkapsels waar Jean-Marie Pfaff alleen maar jaloers op kan zijn. Ziezo, drie keer Jean-Marie Pfaff (nu vier keer) vermeld in één blogstukje, dat volstaat voor de volgende twintig lichtjaren.

17, Brugge, Jupiter and Teardrop (1994)

Vorige week op het Cactusfestival in Brugge (dat was trouwens lang geleden) was het een leuk weerzien met Grant Lee Buffalo. Die groep zag ik éénmaal eerder, in 1994 op Werchter. 'Zo lang geleden al?' riepen de vrienden van het liefje in koor. Ja, die waren toen gemiddeld 9 jaar jong. Lang geleden.

Toen bestond Werchter uit één dag met één podium. Simpel. Kijken naar een groep en dan eten en drinken. En dan kijken naar de volgende groep. En eten en drinken. Geen moeilijke keuzes, geen luide bastonen van de Marquee die de act op het hoofdpodium verstoren. Of klink ik nu als een grumpy old man?

Hier de affiche van toen:

Clawfinger (Zweedse metal, die van Nigger!, treden trouwens opnieuw op)

Helmet (ook loeihard, check Unsung, onlangs in Trix te bewonderen)

Grant Lee Buffalo

Therapy? (alom bekend en toen super relevant)

Buffalo Tom (nog zo'n goeie Buffalo groep, Wiser blijft zo goed)

John Hiatt (ook op Cactus vorige week, en nog steeds in grote vorm)

Spin Doctors (euhm ... even een dipje)

Sepultura (yes! met Igor Cavalera op drums)

Rage Against The Machine (dubbele yes!)

Peter Gabriel (geen topper als je 17 bent maar toch enkele meezingers)

Aerosmith (ok, totale afknapper, na één nummer waren wij al naar de bus die ons terug huiswaarts bracht)

Maar Grant Lee Buffalo dus. Een goed optreden daar in Brugge. Met hun 'Mighty Joe Moon' bijna integraal op de playlist. En Fuzzy natuurlijk. En Jupiter and Teardrop!

75, In National Geographic, Fake Empire (2007)

In oude magazines is het heerlijk bladeren. Ik erfde van bompa Daems niet alleen zijn postzegelverzameling maar ook een tiental exemplaren van The National Geographic Magazine.

Ze dateren uit de jaren '50 en zijn geweldig om te lezen. Vooral voor de tegelijk gedateerde als tijdloze foto's en illustraties.

Ik was dan ook heel trots toen ik via Spotted By Locals de kans kreeg om vermeld te worden op de blog van National Geographic. Het resultaat kan je hier zien. Voor een optimale leeservaring, klik eerst op het muziekje hieronder om de prachtige muzikale noten van The National in gang te zetten.

35, Met mijn neus in de boeken, Henrietta (2012)

Op een niet-homo-erotische manier hou ik zoveel van Paul Auster, mijn held. Aangezien het liefje Tom (Boonen! Barman! Waits! Poes!) niet ziet zitten als voornaam voor onze verre toekomstige zoon, kan ik misschien Paul als volgende suggestie op de tafel werpen? Pol, Polle, Paultje, dat bekt lekker weg en als hij ooit van geslacht wil veranderen dan maken we er Paula van. Of als het een meisje is, dan ook.

Maar Paul Auster dus. Mijn favoriete schrijver is niet alleen auteur van geweldige boeken, hij spuit ook fantastische quotes in het rond:

“Stories only happen to those who are able to tell them.”

“Reading was my escape and my comfort, my consolation, my stimulant of choice: reading for the pure pleasure of it, for the beautiful stillness that surrounds you when you hear an author's words reverberating in your head.”

“It often happens that things are other than what they seem, and you can get yourself into trouble by jumping to conclusions.”

En zijn meest recente, te lezen in de nieuwe editie van Passionate Magazine:

Verdwalen in een stad is in contact komen met jezelf (zie ook hier: http://ow.ly/i/Kdx6)

In het interview stelt hij dat niets zo goed is om inspiratie op te doen als wandelen in de stad. Daar kan ik mij alleen maar bij aansluiten. Al is een wandeling door Antwerpen natuurlijk niet te vergelijken met een tocht door Manhattan en Brooklyn, waar Auster woont. Heel grappig: net als ondergetekende heeft ook Auster geen oriëntatievermogen. Dat is in New York minder een probleem met al die streets en avenues die een raster vormen en waar je op elke hoek kan zien waar je bent en hoe je moet lopen. Antwerpen daarentegen … Lang geleden, toen ik de grote, boze stad nog niet goed kende, heb ik eens twee uur gedaan van een wandeltocht van de Groenplaats naar de Waalse kaai waar ik verwacht werd op een feestje in de legendarische feestzaal Paradox. In die twee uur ben ik de grens met Berchem overgestoken en heb ik een bus opnieuw richting centrum genomen. Hoe ik dat klaargespeeld heb, weet ik nog altijd niet. Voor alle duidelijkheid: tijdens die wandeltocht was ik volledig nuchter. Erna iets minder.

Trouwens, Passionate Magazine lijkt me wel een leuk literair blad. Ik lees dat je kortverhalen kan insturen. Misschien moet ik dat eens proberen? Ja, of nee? Of ja, of nee?

Ook uit Brooklyn: Yeasayer! Dit is hun nieuwe single. Zaterdag staan ze op het Cactusfestival in Brugge en wij ook. Volledig niet-zwanger trouwens, mocht u enige gedachten in die richting hebben.