Even uitgerekend: negen (school)jaren lang heb ik het plezier gehad om Duitse les te krijgen. Mocht er iemand vragen wat mij bijgebleven is van al die lessen dan zijn dit de nummers 2, 3 en 4 uit mijn top vier:

4. de naamvallen en wanneer ze te gebruiken (aus, bei, mit, nach, seit, von, zu ...)

3. het Duitse alfabet dat per se moest afwijken van het internationale alfabet (geen Alfa, Papa, Tango maar Anton, Paula, Quelle)

2. de prachtige woorden Schadenfreude, Sehnsucht en Schmetterling

Maar ruim aan de leiding staat de Duitse kunstenares Käthe Kollwitz. Het was meneer Wittemans die over haar vertelde tijdens het tweede jaar van de opleiding Toerisme. Hij had het over het beeldhouwwerk 'Das trauernde Elternpaar' dat in Vladslo staat. Voor alle duidelijkheid: Vladslo is niet wat je denkt dat het is, het is geen Poolse boerendorpje maar een deelgemeente van Diksmuide met een Duits Militair Kerkhof. Op dat kerkhof ligt de zoon van Käthe Kollwitz begraven, hij kwam om tijdens de Eerste Wereldoorlog. Beeldhouwer/schilder Kollwitz was uiteraard erg aangegrepen door het verlies en werkte jarenlang aan dit beeld:

Het stelt zichzelf en haar man voor, rouwend over de dood van hun zoon. Het staat in Vladslo. Als het regent dan bengelen er tranen over de beelden. Pakkend.

Kollwitz schilderde ook. In het museum dat naar haar genoemd is in Berlijn kan je haar donkere prenten ontdekken. Vaak gaat het over armoede, honger, dood en oorlog. Weinig opbeurend allemaal maar wel prachtig werk.

Ook in Antwerpen kan je nu haar werk bekijken. Ter gelegenheid van de herdenking van 100 jaar WOI loopt er in het Middelheimmuseum de tentoonstelling getiteld 'Getekend, de kunstenaar' met werk van Kollwitz en andere kunstenaars.

Koop een pakje aardbeien, steek die samen met een flesje fris in je rugzak en ga naar het Middelheimmuseum. Je zal droevig worden van de beelden. Maar het prachtige park en de aardbeien zullen je achteraf troosten.

Merci meneer Wittemans om mij Käthe Kollwitz te leren kennen.