Een leuk onderdeel van verhuizen is de housewarming en, laat ons eerlijk zijn, de bijhorende cadeautjes. Zo kregen we een set gelukskaartjes (dank u Caroline) en op het tweede kaartje dat ik trok (ver zijn we nog niet geraakt met het spelletje, sorry Caroline) staat te lezen:
Lang hoefde ik niet te denken waarover ik vaak pieker. Het verkeer in Antwerpen en hoe het beter kan.
Kasseien, tramsporen, smalle straatjes, slechte fietspaden ... aangenaam is het niet als fietser maar ik kan ermee leven. Op het mooie asfalt van een breed fietspad door het Limburgse landschap zal het altijd aangenamer fietsen zijn dan in een stad. Waar ik het veel moeilijker mee heb zijn de auto's en de mentaliteit van vele van hun bestuurders. Elke keer ik voorbij een rij auto's fiets, vraag ik mij af:
"hebben al deze autobestuurders werkelijk geen enkele andere keuze dan hier te staan aanschuiven?"
Want ik zie dat ze het niet leuk vinden, die autobestuurders. Aan hun gezichten, maar ook aan hun rijstijl. Stressmannetjes op wielen. Voorrang vergeten ze te geven, richtingaanwijzers aanzetten kost teveel moeite en ja hoor, ze kunnen nog snel door het rood rijden, wat maakt het uit dat de fietsers aan de andere kant dan moeten wachten terwijl het wel groen licht voor hen is? Ik weet het, ik ben iets aan het doen met scheren en dezelfde kam. Maar toch.
Ik heb een droom. Op elke afrit staat een toestel dat naar elke autobestuurder de volgende gedachten uitstraalt:
- "ik ben een gevaar voor anderen"
- "ik ben vanaf nu het minst belangrijk op de weg"
- "ik geef altijd voorrang aan andere weggebruikers, ook al kost het mij enkele seconden, dat tijdverlies calculeer ik in"
- "ik geniet van mijn hoffelijkheid"
De bekende wielercommentator José De Cauwer zei onlangs tijdens een verslag van een koers dat hij in Kopenhagen beschaamd was om met de auto te rijden.
Daar moeten we naartoe. Dat autobestuurders in de stad alleen maar de auto nemen omdat ze niet anders kunnen (en ja, natuurlijk kan het soms niet anders en voor alle duidelijkheid: wij rijden ook met de auto). En als ze het wel doen, dat ze zich dan beschaamd voelen tegenover de andere weggebruikers. Dat zal zich dan wel vertalen in hun rijgedrag.
Een mentaliteitsverandering teweegbrengen is moeilijker dan het aanleggen van een Oosterweelverbinding. Maar moeilijk gaat ook.
Er stond nog iets op dat gelukskaartje:
"houd bij hoe vaak je lacht op een dag en verdubbel dat getal"
Vorige week fietste ik naar het Schipperskwartier waar ik op het gezellige straatfestival Ramblas een tweedehands koerstruitje kocht (een gele trui!) voor maar liefst zeven euro. Ik ben met een grote glimlach naar huis gereden, ook al botste ik aan de afrit Deurne bijna op een camionette die het nuttig vond om op het fietspad stil te staan, in plaats van twee meter daarvoor. Ik wens de bestuurder veel plezier met de halve seconde die hij met dat manoeuvre won.