“Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt. No way, josé. Ik stel mijn veto. We nemen pas een kat als we verhuisd zijn. En daarmee basta.”

Mag ik u voorstellen aan onze nieuwste huisgenoot.

Haar naam is Saar. Genoemd naar haar geestelijke moeder die haar in huis nam en haar zo van de hongersnood redde én naar het meisje dat in Blokken voor de tiende keer op rij won en zo ons eeuwig respect verdiende. En dat net op de avond dat Saar ons appartement binnentrippelde.

Ze eet. Veel. Ze miauwt alleen als ze honger heeft. Ze slaapt overal behalve in de slaapkamer. Als je aandacht van haar wil, dan kan dat maar je moet wel zelf de eerste stap zetten. Zo is ze wel, die Saar.

Ze krabt niet aan het mega-krabpaalcomplex dat er speciaal voor haar staat, maar aan de zetel. Ach ja, we gaan toch een nieuwe zetel kopen voor in het nieuwe huis. Ze speelt graag 'ik zie, ik zie wat jij niet ziet ...' met de kabouter.

We zitten dus opnieuw met een kat. Ach ja, veto's zijn er om ingetrokken te worden.

South San Gabriel maakte ooit een volledige plaat over een kat, hieruit dit mooie nummer: