Als ik aan het geluid van knikkers (of marebollen of ketten, zoals u wil) denk, dan gaan mijn gedachten naar de zee. Naar die betoverende
dagen wanneer onze nonkels aan het bouwen sloegen met het strandzand en met
zeewater dat door ons, kinderen van zes tot twaalf jaar, in emmertjes werd
aangevoerd. Ze maakten een berg die zeker twee meter hoog kon worden. Op die
berg ontwierpen ze een parcours. Een racetrack voor knikkers.
Als de kettenberg, want zo noemde de bomma
het kunstwerk, af was dan mocht elk kind een gekleurde knikker kiezen uit de uit Merksem meegebrachte bokaal. Een nonkel
verzamelde alle knikkers en zette ze klaar aan de startstreep bovenop de berg.
Aftellen deden we allen samen in het Frans, onder invloed van de Tour de
France. Troix – deux – un: GO!
De knikkers baanden zich in de brandende
julizon een weg naar beneden. Door haarspeldbochten, één voor één door een
single track, door tunnels en over kleine hellingen. Sommige knikkers vlogen
uit de bocht, andere bleven steken in het zand maar het merendeel kwam er
zonder kleerscheuren vanaf en mengde zich in de spurt voor de eerste plaats.
Als ik daaraan terugdenk dan hoor ik het opnieuw: het geluid van rollende en botsende knikkers, de branding van de zee op de achtergrond en mijn
eigen ingehouden adem.
Toeval of niet maar de nieuwe plaat van het
Belgische Marble Sounds – het geluid van knikkers, snapt u? – past met
songtitels als ‘Summer of the Sun', ‘Ship in the Sand’ en ‘Photographs’ wonderwel
in dat plaatje. En de muziek ook. Want die klinkt als een melancholisch zeebriesje; fris, zanderig en zonnig tegelijk. Een topplaat van eigen (zand)bodem met tien songs die er staan als een perfect gebouwde kettenberg. Zo'n album waarbij je na de laatste song zo snel mogelijk terug naar het begin wil. Net zoals we altijd weer opnieuw de knikkers van die berg wilden zien glijden.
Marble Sounds speelt op vrijdag 5 april in
Trix. Zet een schelp aan je oor en ga dat zien!
Ship in the Sand: