Wat dacht u van een volgende aflevering in de reeks "De Eerste ..." ? Wat hebben we al gehad: de eerste cd, het eerste cassetje en de eerste kus. En nu is de tijd rijp voor het eerste singletje!

Het jaar is 1986 en de plaats is de Marialei 26 in Schoten. Ik zit met mijn papa in de zetel. Mijn zus en broer liggen al in bed, mijn mama is wat verder aan het strijken. De tv staat op en plots schieten papa en ik tegelijkertijd in de lach. We zien namelijk een volledige vrouwengroep het beste van zichzelf geven. En geen playbackende girlsband van dertien in een dozijn zoals The Dolly Dots of Bananarama, maar een echte groep met een vrouw achter de drums, vrouwen op gitaar en een vrouw als frontman: The Bangles. En ze zongen ook allemaal. Dat was in 1986 echt ongezien. Het leverde een heerlijk vader/zoon moment op, samenzweerderig zeiden we tegen elkaar "och got, zie ze bezig die meisjes, ze denken echt dat ze het kunnen".

Maar we moesten al snel toegeven dat ze het effectief konden: we hoorden een aanstekelijk nummerke was en we zagen een grappige clip. The Bangles maakten ondanks ons uitgelach stiekem veel indruk. Zo hard zelfs dat papa de volgende dag thuiskwam van zijn werk met het singletje in de hand. Hij leerde me hoe ik de pick-up moest gebruiken (oppassen met die naald!) en de volgende weken/maanden leerde ik wat grijsdraaien betekent. En werd ik langzaam maar zeker verliefd op zangeres Susanna Hoffs. Die pauze net voor de ze de laatste keer het refrein zingt ... a-dem-be-ne-mend.

Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit nog een ander singletje heb gekregen van mijn ouders (platen van Gaston&Leo, Kinderen voor Kinderen en Roodgrietje en de Zeven Geitjes reken ik niet mee). Om maar te zeggen hoe speciaal dit was. Trouwens, ook voor mijn zus had papa toen een plaatje bij: J'aime La Vie van Sandra Kim en voor zichzelf: Talk It Over van Frizzle Sizzle, één van die toenmalige dertien meidengroepen in een dozijn. Ik bedenk mij nu plots dat hij dan niets bijhad voor mijn broer? Ocharme!