In mijn cd-kast staan er tussen de "muzikaal correcte" platen van JJ Cale, Johnny Cash, Nick Cave en Captain Beefheart ook twee cd's van The Corrs. Jawel, en ik hoor alvast zeven lezers tegelijkertijd gniffelen, Thé Córrs. Die Ierse Von Trappfamilie met hun would-be folkliedjes en té gemaakte looks. Fake muziek, foute boel, kort en plastisch uitgedrukt: platte k*k!

Hoe is het dan in godsnaam mogelijk dat er naast de dubbel-cd van de heilige Leonard Cohen twee cd's van The Corrs staan? Wel, er is één reden en dat is het liedje "Radio". Daar smelt ik zo hard voor dat er van mijn innerlijke Titanic-ijsberg na vier minuten vijfentwintig seconden enkel nog een plasje water overblijft. En dan bestaat dat plasje nog voor de helft uit op de grond gevallen tranen van ontroering.

Die sensuele blik van Andrea Corr, die zusterlijke samenzang, die übernostalgische tekst, die cool van drumster Caroline Corr, die dubbele cimbaalslag op 2'50", die opbouw na de break ... jawadde, kippenvel op plaatsen waarvan ik niet wist dat er kippenvel toegelaten was.

Ik ben hier vroeger op café vaak voor uitgelachen geweest (ja, gij Koen V.!) maar het doet me niks. Laat de zusjes Corr tot mij komen. Maar na dat ene liedje mogen ze wel terug weg :-)