Die dag werd hij wakker in een hotelkamer in Jasper met barstende hoofdpijn en een misselijk gevoel. Dat was zeker niet de eerste keer, als kind had hij ongeveer 1x per maand migraine. Maar nu zat hij daar op de rand van het bed in Canada, helemaal alleen en amper in staat om op te staan. En opstaan moest hij want een half uur later vertrok de bus naar Banff waar hij een dag later opnieuw een bus moest nemen naar Calgary om naar huis te vliegen. De bus missen betekende eigenlijk ook zijn vlucht missen. Dus toch maar opgestaan en zo ziek als een hond de bus opgestapt voor een hele dagrit langs de Icefields Parkway, volgens de reisgids één van de mooiste wegen ter wereld. Dwars door de Rocky Mountains, langs watervallen, gletsjers, bergpassen en met veel kans om beren te zien onderweg.

De eerste stop: Athabasca Falls. Volgens de gids waren de watervallen toen op hun best. In het voorjaar als er nog veel smeltwater uit de bergen komt en donderend naar beneden stort. Het liefst was hij op de bus blijven zitten maar de gids was heel overtuigend: dit moet je gezien hebben. Hij volgde gids en groep naar een houten brug die halverwege over de waterval was gebouwd en waar je het best indruk kreeg van de kracht van water. Hij liet de groep gaan en bleef hier wat hangen.

En toen voltrok het mirakel zich. Hij ademde de meest frisse lucht in die hij ooit had ingeademd en voelde de migraine in enkele seconden tijd volledig wegtrekken uit zijn hoofd, lijf en leden. Hij wist toen al dat dit één van de beste ervaringen uit zijn leven zou zijn, mocht hij aan de hemelpoort hierover geïnterviewd worden. Onbeschrijfelijk eigenlijk, van een gemiddelde migraine-aanval moest hij een volledige dag of nacht recupereren en nu voelde hij zich na enkele magische ogenblikken zo fris als een hoentje en zo kiplekker en zo beregoed tegelijk! Hij dankte God, at op de bus een heel pak koekjes op en liep later die dag over een krakende gletsjer en zag vijf zwarte en één grizzly beer up close.

Telkens ik nog eens migraine heb (zoals vandaag) denk ik hieraan terug. En blijf ik hopen op een "beam me up Scotty" uitvinding zodat ik elke keer naar Athabasca Falls zou kunnen gebeamd worden voor de instant anti-hoofdpijn lucht. Géld dat ik daar voor over zou hebben, niet te tellen.